سال نو بر سر سفره امام حسین علیه السلام

در آستانه حلول سال نو و آغاز سال شمسی جدید

با حسین(ع) آغاز کنیم

یا مقلب القلوب والابصار                                            یا مدبـــــر اللیل و النهار
یا محول الحول و الاحوال                                           حوّل حالنا الی احسن الحال

به مانند یکی دو سال گذشته، عید نوروز امسال هم مصادف با ایام محرم است. این گونه تقارن ها را می توان به عنوان موضوعی ساده و عادی تلقی کرد. اما از طرف دیگر، می توان معنا و مفهومی دیگر از آن استنباط نمود. جامعه ما باید عادت کند که علاوه بر جنبه های احساسی و عاطفی در مناسبت های یادآوری اسامی ائمه و بزرگان، به جنبه های عقلانی و اندیشه ای نیز توجه داشته باشد.

۱- تا به حال فکر کرده اید که چه اسمی در دنیا بیش از همه به زبان آورده می شود؟ منظور کثرت

استفاده از یک نام نیست،  بلکه دفعات تکرار آن است نمی دانم آیا در کشور های دیگر، مراسمی مشابه تاسوعا و عاشورا وجود دارد یا نه؟ فقط در طی همین دو روز، نام حسین(ع) میلیون ها بار تکرار می شود. تصور کنید چند میلیون نفر، چند بار در تاسوعا و عاشورا نام حسین(ع) را به زبان می آورند؟ اضافه کنید به این مقدار، ذکر نام حسین(ع) را در روزهای دیگر به مناسبت های مختلف وبه نظر نمی رسد نامی به اندازه نام مبارک حسین(ع) در دنیا تکرار شود.

۲- کسی می گفت امام حسین(ع) ثروتمندترین انسان روی زمین است، چرا که هر ساله از طرف او هزینه های گزافی بابت مراسم و اطعام مردم صرف می شود. هیچ سفره ای در دنیا، گستردگی سفره امام حسین(ع) را ندارد و برای هیچ کس، این همه بذل و بخشش نمی شود.

۳- و کسی هم می گفت نام حسین(ع) خساست ها، منیت ها، تکبرها و تعلق ها را از بین می برد. چه کسانی که هیچ جایی نم پس نمی دهند، ولی نوبت به حسین(ع) که می رسد، دست و دلباز می شوند. چه کسانی که بالاتر و بهتر از خودشان نمی شناسند، ولی در مراسم حسین(ع) تواضع و افتادگی در پیش می گیرند. صرف نظر از نیات افراد، در هرحال این مهم است که نام امام حسین(ع)، هر کس را به نوعی تحت تأثیر قرار می دهد.

۴- ای کاش به اندازه ای که نام حسین(ع) هیجانات، احساسات و عواطف ما را تحریک می کند، در شناخت، تعقل و تفکر ما هم تأثیرگذار باشد. ای کاش به اندازه ای که ما در ۵-۴ روز اصلی مراسم محرم، منقلب و متحول می شویم، این تأثیر، ماندگاری و استمرار بیشتری داشته باشد. ای کاش به اندازه ای که در این چند روز مهربان تر و متعادل تر رفتار می کنیم، همیشه این گونه باشیم. ای کاش تأثیرحسین(ع) بر دلهای ما به همه ابعاد زندگی مان در همه زمان ها تعمیم یابد.

۵- جامعه امروزی ما، از کاستی های فراوان فرهنگی رنج می برد. ما متأسفانه در ایام عادی به گونه ای رفتار می کنیم که در مناسبت هایی مانند تاسوعا و عاشورا، آدم باورش نمی شود که اینها همان مردم همه روزه هستند. به راستی چرا در ایام معمول این گونه هستیم:

- کمتر به یکدیگر احترام می گذاریم؛

- کمتر حقوق متقابل را رعایت می کنیم؛

- مهربانی ها را فراموش می کنیم؛

- مقررات اجتماعی را مثل آب خوردن نقض می کنیم؛

- بدون توجه به وضعیت خودمان، همه کاستی ها را متوجه دیگران می سازیم؛

- همه چیز را از دید خودمان می بینیم و خودخواهانه عمل می کنیم؛

- به خود مجوز هر نوع آزادی عملی را می دهیم؛

و مهم تر از همه این ها؛

- نه تنها برای دانستن و تفکر وقت صرف نمی کنیم بلکه به دانایی نیز احترام نمی گذاریم؛

- کمتر مطالعه می کنیم؛

- و به خود اجازه می دهیم علی رغم ناآگاهی، در هر موضوعی اظهار نظر کنیم.

۶- چرا ما این قدر فراموشکاریم؟ بی توجه و بی تفاوتیم ؟براستی وقتی ما حسین(ع) را داریم، چرا یاد او را به چند روز محدود می کنیم؟ حسین(ع) مظهر تشنگی است، اما نه فقط تشنگی به آب، تشنگی معرفت، تشنگی عشق و تشنگی وصال. در دنیایی که همه به دنبال این مظاهر کم یاب هستند، چرا ما با حسین(ع) این گونه رفتار می کنیم؟ چرا ما تشنه نیستیم، تشنه مهربانی، تشنه طلب، تشنه دانایی و تشنه حسین(ع)؟ به قول استادی «دین و زندگی بدون تشنگی ارزش ندارد». مگر ما چند بار فرصت زندگی کردن داریم؟ کی می خواهیم فلسفه زندگی را درک کنیم؟ آیا تاکنون به «خواستن های» خود توجه کرده ایم؟ ارزش و معنای نهفته در آنها چیست؟ اگر این خواستن ها الان با ارزشمند آیا همیشه بدین گونه خواهند بود؟ کجای زندگی هستیم؟ به کجا می رویم چنین شتابان (فاین تذهبون)؟ حسین(ع) در کجای زندگی ماست؟
۷- به زندگی بازگردیم. باور کنیم خیلی جاها خود ما شرایط زندگی را سخت می کنیم. وقتی من خودخواهانه رفتار می کنم. طبیعی است که مشکلات بعدی هم به وجود می آید. وقتی با هم مهربان نیستیم معلوم است که همدیگر را تحمل نخواهیم کرد. این ایده آل گرایی نیست، واقع بینی است. کاش

همیشه با همان تفکر ۵-۴ روز محرم به خود، زندگی و دیگران نگاه کنیم.

۸- حسین(ع) مظهر مهر است و ما را با هم مهربان می کند. حسین(ع) عشق و محبت را به دل ها باز می گرداند. حسین (ع) دل ها را مهربان و ملایم می سازد. با حسین(ع) بازار عطوفت، همدلی و مدارا دوباره رونق می گیرد و تنور ایثار داغ می شود.

۹- و امام حسین(ع) مظهر دانایی هم هست، چیزی که متأسفانه به شدت مورد غفلت قرار می گیرد و هر سال کمتر بدان عنایت می شود. مبنای حرکت حسین(ع)، اندیشه است و معرفت. حسین(ع) عاشورا را نمی آفریند تا مردم فقط به یاد خودش باشند. حسین(ع) عاشورا را می آفریند تا مردم به فلسفه زندگی شان بیندیشند، تا فرصت محدود زندگی را قدر بدانند، تا به دنبال معنا و مفهوم زندگی باشند. حسین(ع) منادی اندیشه و عمل بر مبنای آن اندیشه است. کج فهمی و کم لطفی است که عاشورا و حسین(ع) را فقط در گریه و ناله خلاصه کنیم.

۱۰- جامعه ما نیاز به یک تحول فرهنگی عظیم دارد و به نظر می رسد چنین حرکتی نیازمند یک مبنا و نقطه شروع است. ما امام حسین(ع) را داریم و او همیشه می تواند مبنای یک حرکت فرهنگی باشد، حرکتی برای آرامش جامعه، برای کاستن اضطراب ها و نگرانی ها و برای جور دیگر دیدن زندگی بیایید امسال را با مهربانی آغاز کنیم؛

امسال را با دانایی آغاز کنیم؛

و امسال را با حسین(ع) آغاز کنیم.

السلام علیک یا ابا عبد الله حسین علیه السلام

سال نو را با خانه تکانی دلهامون با ذکر حسین آغاز می کنیم

اللهــم عجــل لولیــک الفــرج